തീവണ്ടി

ചൂളമടിച്ചകലുന്ന തീവണ്ടി പോലെയാണ് ചിലർ . യാത്രക്കാരിൽ ഒരാളെപ്പോലും കേൾക്കാതെ നീണ്ടുകിടക്കുന്ന പാതയിലൂടെ ഒരു പോക്ക് ! ചിന്താഭാരവും ആൾഭാരവും പിന്നെയുള്ള പെട്ടികളും സാമഗ്രികളും പേറി ഇടയ്ക്കിടെ മാത്രം നിർത്തിയോടുന്ന പരുക്കൻ വണ്ടി.

അങ്ങനെയൊരു തീവണ്ടിയാത്ര ഓർമ്മ വരുന്നു . നിങ്ങളെ മറന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു ആ കാലത്ത് . അമ്മൂമ്മ പറഞ്ഞുതന്ന ഗന്ധർവ്വൻ കഥകൾ പോലെ , ത്രിസന്ധ്യയും തണുത്ത കാറ്റും ഇളകിയാടുന്ന മരങ്ങളും മാത്രം ഇടയ്ക്കിടെ മുഖം വരയ്ക്കാതെ, തൊട്ടുതലോടാതെ എന്റെ ചുറ്റിനും നിങ്ങളുടെ ശ്വാസം നിറച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. പഴയ പുസ്തകങ്ങളിൽ നിങ്ങളുടെ മുഖമില്ല പക്ഷെ താളുകൾ മറിക്കുമ്പോൾ അതേ പരുക്കൻ മുടിത്തുമ്പുകളിൽ തൊടുന്നപോലെ . രാത്രിമുഴുവൻ ഉറങ്ങാതെ, ഉദയം കണ്ടുകണ്ണടച്ചപ്പോഴൊന്നും കൂടെ നിങ്ങളില്ല. പക്ഷെ എന്റെ പിന്കഴുത്തിലെ ചെറുരോമങ്ങൾക്കും കാക്കപുള്ളികൾക്കും വരെ ഒരുപക്ഷെ ഒരായിരം തവണ ഞാനറിയാതെ ചുംബനങ്ങൾ കിട്ടിയിട്ടുണ്ടാവും .

കാഴ്ചകളിലും കിനാവുകളിലും ഒന്നും നിങ്ങളില്ല. മറന്നുപോയിരുന്നല്ലോ അല്ലേ !

ഒന്നിൽ നിന്ന് അടുത്തതിലേക്ക് വഴുതിവീഴുമ്പോൾ ഒരു വിളിപ്പാടകലെ ഞാനും നിങ്ങളുമുണ്ടായിരുന്നു . ഒടുവിൽ ഒരീസം ഞാൻ അമ്മയെ കാണാൻ പോയി . വീട്ടിലേക്കുള്ള തീവണ്ടി പ്രത്യേകതരമൊന്നാണ് . അമ്മയും അച്ഛനും അവരുടെ സങ്കടങ്ങളും , ഇടയ്ക്കിടെ ഭൂഗർഭപാതകളും ഇരുട്ടും . അന്ന് തിരികെയുള്ള യാത്രയിൽ ഇരുളിലെടുത്ത തീരുമാനമാണ് ഇന്നീ എഴുത്തുവരെ എത്തിനിൽക്കുന്നത് .

അന്നാണ് ഒരുപാട്‌ നാളുകൾക്കു ശേഷം നിങ്ങളെ കണ്ടത് . തീവണ്ടി പതുക്കെയോടികൊണ്ടിരിക്കെ ഞാൻ ജനാലവഴി എത്തിനോക്കി . മുകളിലുള്ള പാലത്തിൽനിന്നും ഒലിച്ചിറങ്ങുന്ന മഴവെള്ളചാറ്റലിൽ ഞാൻ കണ്ണയ്ക്കുമ്പോൾ എതിരെ നിങ്ങളിരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു എന്തോ ചോദിയ്ക്കാനും പറയാനും വേണ്ടി ..

പകൽസൂര്യനു കീഴേയ്ക്ക് തീവണ്ടിയിറങ്ങിയപ്പോൾ ചുറ്റിനും തീരുമാനങ്ങൾ . ചിരികൾ .

ഒപ്പം അതായെന്റെയുള്ളിൽ മറന്നുവെന്നു കരുതിയതൊക്കെയും കാഴ്ചശീവേലിക്കു തയ്യാറായിനിൽക്കുന്നു!