She left the room with a post card
Her blouse had dust and rust
Neck gleaming in sweat and regret
She walked like a silhouette discharged
Earlier she was a muse
To a man in peculiar hues
They drank poetry and blues
And slept in a treacherous bruise
She woke up to hunger
Her eyes saw another four pairs
They were small and their cries scares
She must plunder
She left the room with a postcard
Steps evenly strapped
Her mind still cramped
It looked hard and beyond
She, A muse
Card, Had many dues
I was tempted yesterday
To read again
To kiss and smell that skin
Skin so cold and tired
I waited until it was raining
To bathe in your shallow gazes
To sing and to be taken away
Away into that wretched land of ours
I read you my favourite lines
To plead in vain
To bring you back from the picture
Picture I had from the Beginning of Everything.
“I have a room booked from today onwards”
“Your good name mam”? റിസെപ്ഷനിസ്റ് പുഞ്ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു.
“അശ്വതി ആർ മേനോൻ”
“Alright mam, for four nights right? Please fill this up, room is ready for you”
“താങ്ക്സ്”.
മുറിയിലെത്തി പെട്ടിയും ഹാൻഡ്ബാഗും മേശമേൽ വച്ച് , കൈയിലുണ്ടായിരുന്ന നൂറു രൂപ നോട്ട് റൂംബോയ്ക്കു കൊടുത്തു വിട്ടു. ഒരു മുപ്പതുകാരിയുടെ ബ്രീഫ്കേസ് എന്ന് തോന്നില്ല, മറിച്ച് ഏതോ തീർത്ഥാടനത്തിനിറങ്ങിയ ആളുടെ സാമഗ്രികളേപ്പോലെയേ തോന്നുള്ളൂ. പക്ഷെ എത്തിയിരിക്കുന്ന സ്ഥലം ഗോവയാണ്. ഒരു ഡെസ്റ്റിനേഷൻ കല്യാണം, കൂടെ ജോലി ചെയ്യുന്ന രണ്ടു പേരുടെ. അഞ്ചു കൊല്ലമായുള്ള ഓഫിസ് സൗഹൃദം. അവരുടെ പ്രണയത്തിന്റെ ആദ്യകാല സാക്ഷി. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഒഴിഞ്ഞുമാറാൻ പറ്റിയില്ല. ബോംബെയിൽ നിന്ന് ഇടയ്ക്കിടെ ഓഫീസ് പാർട്ടികൾക്ക് വന്നിട്ടുള്ള സ്ഥലമായതുകൊണ്ട് അപരിചിതത്വം തീരെയില്ല. പല ബീച്ചുകളും, ഹോട്ടലുകളും പരിചിതം. അവർ താമസിക്കുന്ന നക്ഷത്രഹോട്ടലിൽ റൂം വേണ്ടായെന്നു പറഞ്ഞു കുറച്ചിപ്പുറം ചെറിയ ഒരു ബുട്ടീക് ഹോട്ടലിൽ താമസിക്കാം എന്ന് കരുതി. രണ്ടു പുസ്തകങ്ങളും നാലു ജോഡി ഡ്രെസ്സും അടിവസ്ത്രങ്ങളും നൈറ്റ് ഗൗണും. കൂടെ ജോലി ചെയ്യുന്ന പലരും എത്തുമെന്നുള്ളത് കൊണ്ട് വിവാഹചടങ്ങുകൾ ഏറെക്കുറെ ഓഫീസ് പാർട്ടികൾ പോലെയാവാനും സാധ്യതയുണ്ട്.
മൂന്നോ നാലോ ചടങ്ങുകളുടെ കാർഡുകൾ ഫോണിലും ബാഗിലുമുണ്ട്. ഓരോന്നിനും ഓരോ കളർ വേഷം വേണമത്രേ.
ആവണിയും അജിത്തും. ഏറെക്കുറെ ഒരേപോലെയുള്ള രണ്ടുപേർ. ഇഷ്ടങ്ങളും അനിഷ്ടങ്ങളും.. എന്തിന് കാണാൻ തന്നെ രൂപസാദൃശ്യമുള്ള വരനും വധുവും. ഇന്ന് വൈകുന്നേരം അവരുടെ ഹോട്ടൽ ലോണിൽ വച്ച് ബാച്ലർ പാർട്ടി. നാളെ മൈലാഞ്ചി , പിറ്റേന്ന് കല്യാണം അതു കഴിഞ്ഞ് ഒരു ദിവസം പോസ്റ്റ് വെഡിങ് ഫോട്ടോ ഷൂട്ടും, സുഹൃത്തുക്കളുടെ കൂടെ ഒരു ഡിന്നറും. ആവണിക്ക് ഇത് വര്ഷങ്ങളുടെ പ്ലാനിംഗാണ്‌. അവരുടെ ഇഷ്ടങ്ങൾക്ക് കൂട്ടുനിൽക്കുക ശീലമായിപ്പോയി. സിനിമകളും ഗെറ്റവേകളും ഷോപ്പിംഗ് സ്പോട്ടുകളുമൊക്കെ അവരാണ് തെരഞ്ഞെടുക്കുക. കൂടെപ്പോയാൽ മാത്രം മതി.. ഇനിയങ്ങോട്ട് കണ്ടറിയണം. നാലു ജോഡി ഡ്രെസ്സുകളും പുറത്തെടുത്തു വച്ച് , നീളൻ ജനാലയ്ക്കു പുറത്തേക്കു നോക്കി. കുറച്ചുദൂരെ കടൽ ഉച്ചവെയിൽതട്ടിത്തിളങ്ങികിടക്കുന്നു. ആദ്യമായി ആ കടൽ കണ്ടതും ഇതുപോലൊരു നട്ടുച്ച നേരത്താരുന്നു.
തൂവെള്ള ഷിഫോൺ സാരിയിൽ തിളങ്ങുന്ന കല്ലുകൾ! ചില നേരങ്ങളിൽ ഇടുന്ന ഉടുപ്പുകളും മനസ്സും തമ്മിൽ ഒരു ചേർച്ചയും കാണില്ല. ചെറിയൊരു പൊട്ടും തൊട്ടു മുടി ചീകിയൊതുക്കി ഞാൻ കണ്ണാടിക്കു മുന്നിൽ നിന്നു. അച്ഛനും അമ്മയും ഇന്നലെയും വിളിച്ചു.. അമ്മാളു ന്യൂസിലാൻഡിൽ പഠിക്കുന്നു.. പലപ്പോഴും സംസാരിക്കുമ്പോൾ അങ്ങോട്ടേക്ക് ഒരു ജോലി ശരിപ്പെടുത്തി ചെല്ലാൻ അവളു പറയും.
പക്ഷേ..
ചില തീരുമാനങ്ങൾ.
ഒരു ടാക്സിയിൽ ചെന്നിറങ്ങുമ്പോൾ വളരെ ശാന്തമായി തോന്നിയ അന്തരീക്ഷം പാർട്ടി നടക്കുന്ന സ്ഥലമെത്തിയപ്പോൾ പാടേ മാറി. റീമിക്സ് പാട്ടുകളും ആളുകളും.. പ്രതീക്ഷിച്ചതിലും കൂടുതൽ തിരക്ക്. സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞതേയുള്ളൂ. അവിടെത്തന്നെയുള്ള ഇവന്റ് മാനേജ്മെന്റ് കമ്പനിയാണ് എല്ലാ ചടങ്ങുകളും സംഘടിപ്പിക്കുന്നത്. തോരണങ്ങളും തൂക്കുവിളക്കുകളുമൊക്കെയായി ഭംഗിയാക്കിയിരിക്കുന്നു അവിടമൊക്കെ. അജിത്തും കുറെ കൂട്ടുകാരും കഴിഞ്ഞ മാസം തായ്ലാൻഡിൽ പോയി ഒരു ബാച്ലർ പാർട്ടി ആഘോഷിച്ചതാണ്. ഇതിപ്പോൾ ഇങ്ങനൊരു പാർട്ടിയിലും അതേ ആളുകളൊക്കെ ബഹളം വയ്ക്കാൻ എത്തിയിട്ടുണ്ട്. അതിലൊരാൾ ജോൺ, കഴിഞ്ഞ വർഷം പുതുവർഷദിനത്തിൽ എന്റെ കൈയിൽ നിന്ന് ഒരടി ചോദിച്ചു വാങ്ങിയിട്ടുമുണ്ട്.
പരിചിതരാണ് ഏറെക്കുറെ എല്ലാവരും. അവരുടെ അടുത്ത കുടുംബക്കാരെ നിശ്ചയദിവസം കണ്ടിരുന്നു. ആവണിയുടെ അമ്മ അടുത്തേക്കോടി വന്നു.
“എന്റെ മോളെ എന്തിനാ വേറെ ഹോട്ടലിൽ പോയി താമസിക്കുന്നെ. മോളുണ്ടാരുന്നെങ്കിൽ ഇന്നു രാവിലെ മുതൽ അവളും ഞാനും തമ്മിലുള്ള പത്തു വഴക്കെങ്കിലും ഒഴിവാകുമാരുന്നു” രോഹിണിയാന്റി പതുങ്ങി ചിരിച്ചു.
“ആ ഹോട്ടൽ പരിചയമുള്ളതാ ആന്റി. പിന്നെ ഇത്തവണയെങ്കിലും അവളെ കസിൻസിന് വിട്ടുകൊടുക്കണ്ടേ. ഞാനിങ്ങനെ ചുറ്റിപ്പറ്റി നിന്നാൽ അവളെന്നോടെ എല്ലാം പറയൂ. മറ്റുള്ളവർക്ക് പരിഭവമാകും.”
ആവണിയും അജിത്തും ദൂരെ മാറി നിന്ന് വർത്തമാനം പറയുന്നു.
“ആന്റി ഞാനെന്നാ അവരുടെ അടുത്തോട്ട് ചെല്ലട്ടെ..”
“ചെല്ല് ..ചെല്ല് ..”
ഒരു പത്തന്പതു ചിരികൾ കടന്ന് അവരുടെ അടുത്തെത്തി. ആവണിയുടെ മുഖം കടന്നൽ കുത്തിയത് പോലെ. അജിത്ത് എന്തുചെയ്യണമെന്നറിയാതെ നിൽക്കുന്നു.
“അച്ചു (അവളെന്നെ അങ്ങനെയാ വിളിക്കുന്നെ) നാളെ കഴിഞ്ഞു ഇയാളെ ഞാൻ കെട്ടുവല്ലേ. റെഡിയായി ഞാൻ വന്ന് കേറിയതും he commented on my hairstyle. എനിക്ക് ചേരുന്നില്ലത്രേ. ഓരോ ഇവെന്റിന്റേയും കമ്പ്ലീറ്റ് ലൂക്സ് ഞാൻ അയച്ചു കൊടുത്തതല്ലേ. Then why this drama now!? Ask him.”
ഞാൻ അജിത്തിനെ നോക്കി.
“സോറി..!! ഞാനൊരു നൂറു തവണ പറഞ്ഞു അശ്വതി. ഇപ്പോഴും അതിൽ തന്നെ പിടിച്ചുനിൽക്കുവാ. ശ്ശെടാ !”
” ഈ ഹെയർസ്റ്റൈലിന് ഒരു കുഴപ്പവും ഇല്ല. Looks very pretty on you. പിന്നെ.. ഈ നാലു ദിവസങ്ങൾ പിന്നെ കിട്ടില്ല കേട്ടോ. അതുകൊണ്ട് നിസ്സാര കാര്യങ്ങൾക്കു വഴക്കിടാതെ സന്തോഷമായിട്ടു നിൽക്കൂ.”
രണ്ടു പേരും പരസ്പരം നോക്കി. ആരോ ഒരാൾ ചിരിച്ചു. തീർന്നു പിണക്കം.
ഞാനൊരു കോണിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചു. ഈ പാർട്ടി പാതിരാ വരെ പോകും. അതിനു മുൻപ് എനിക്ക് തിരിച്ചു പോണം. ഡ്രൈവറെ പത്തു മിനിറ്റു മുൻപേ വിളിച്ചാൽ മതിയെന്നാ പറഞ്ഞത്. കുറേ നേരം ഓഫീസ് സുഹൃത്തുക്കളോട് വർത്തമാനം പറഞ്ഞിരുന്നു. പാട്ടുകൾക്ക് വേഗവും താളവും കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഇതിനിടയ്ക്ക് അന്ന് അടി വാങ്ങിയ ജോൺ മദ്യത്തിന്റെ ആലസ്യവുമായി വീണ്ടും വന്നു. ആരൊക്കെയോ ചേർന്ന് പിടിച്ചുമാറ്റി കൊണ്ടുപോയി.
ചുറ്റിനും ചിരികളും ബഹളങ്ങളും. ഒന്നിനും വ്യക്തതയില്ല. പക്ഷെ എല്ലാവരും ഹാപ്പിയാണ്! സ്വന്തം ജീവിതത്തിലെ ചെറുതും വലുതുമായ പ്രശ്നങ്ങൾ മറന്ന്, കുറച്ചു നേരം. കാറ്റിലകപ്പെട്ട മരങ്ങൾ പോലെ. ആടിയാടി.
ഡിജെ ഡാൻസ് പാർട്ടി തുടങ്ങിയതും പകുതി ആളുകൾ കഴിച്ചതും കുടിച്ചതുമൊക്കെ മേശമേൽ വച്ച് ആ ഭാഗത്തേക്കു പോയിത്തുടങ്ങി . എത്തി നോക്കിയപ്പോൾ കുറെ ക്യാമറകൾക്ക് നടുവിൽ ആവണിയും അജിത്തും, അവർക്കു ചുറ്റിനും കുറെയാളുകൾ ചടുലമായി നൃത്തം കളിക്കുന്നു. ഏതോ സിനിമ അവാർഡ് ചടങ്ങിനെ ഓർമിപ്പിക്കുന്നു. ഞാൻ പതുക്കെയാ പരിസരം വിട്ടു പുറത്തേക്കു നടന്നു.
“മോളെ..” ആവണിയുടെ അമ്മയാണ്.
“ബാത്‌റൂമിൽ പോണോ. അതോ ഡ്രസ്സ് ശരിയാക്കാനും വല്ലതും..”
“അതേ ആന്റി”. രക്ഷപെടാൻ അതേ നിവൃത്തിയുള്ളൂ.
“എന്നാൽ മോള് ഈ റൂം കീ കൊണ്ടു പോകൂ. അവിടെ ഇപ്പൊ ആരുമില്ല. എന്റെ പൊന്നാങ്ങള കല്യാണത്തിന്റെ അന്നു രാവിലെയേ എത്തൂ. റൂം ഇന്ന് മുതലുണ്ട്. തിരിച്ചു വരുമ്പോ റിസപ്ഷനിൽ ഏല്പിച്ചെര് കേട്ടോ.” ഹാൻഡ്ബാഗിൽ നിന്നും ഒരു കാർഡെടുത്തു നീട്ടി ആന്റി പറഞ്ഞു.
ഞാനതും വാങ്ങി തിരിഞ്ഞു നടന്നു.
പുറകിൽ നിന്നും ആന്റി വിളിച്ചു പറയുന്നു. ” കടലു കാണാം. പ്രൈവറ്റ് ബീച്ചാണ്. മോൾക്ക് പറ്റിയ റൂമാണ് സത്യത്തിൽ.”
ആഹാ. ഇന്ന് വന്നിട്ട് കടൽക്കരയിൽ പോയിട്ടില്ല. എന്നാൽപ്പിന്നെ പാതിരാക്കടൽ കാണാം, മനസ്സു പറഞ്ഞു.
ചെറിയ ഒരു കോട്ടജ് ആണ്. കുറെയെണ്ണം അടുത്തടുത്തുണ്ട്. ഞാൻ റൂം തുറന്നില്ല. പാർട്ടി നടക്കുന്ന സ്ഥലത്തു നിന്നും കുറച്ചു ദൂരമുണ്ട് ഇങ്ങോട്ടേക്കു. ഏറ്റവും മുന്നിൽ വലത്തേയറ്റത്ത്. ചെരുപ്പൂരി വരാന്തയിൽ വച്ച് ഞാൻ പുത്തേയ്ക്കിറങ്ങി.
പൂഴിമണ്ണ്.
നിലാവുണ്ട്. കടൽ മുന്നിൽ കടുംനീലക്കറുപ്പിൽ പടർന്നു കിടക്കുന്നു.
അടുത്ത് ചെല്ലുംതോറും അകന്നു പോകുന്ന കടൽ. പിന്നെയും കൈനീട്ടി വിളിക്കുന്ന കടൽ. അവിടെ താമസിക്കുന്ന കുറച്ചു വിദേശികൾ അവിടവിടെയായി ഇരിക്കുന്നു. ഒരാൾ ഗിറ്റാർ വായിക്കുന്നു. രണ്ടുപേർ ദൂരെനിന്നും കടലോരത്തുകൂടെ നടന്നു വരുന്നു.
നനവില്ലാത്തയിടം നോക്കി ഞാനിരുന്നു. എത്ര നേരം വേണമെങ്കിലും, പുലരും വരെ ഇവിടിരിക്കാം. പക്ഷെ വേണ്ട. സ്വന്തം റൂമിൽ പോയി കിടന്നാലേ ഉറക്കം വരൂ.
റിസപ്ഷനിൽ കീ കൊടുത്തിട്ടു ഞാൻ ഡ്രൈവറെ വിളിച്ചു. ഇനി പാർട്ടി നടക്കുന്ന സ്ഥലത്തേയ്ക്കില്ല. ഞാൻ ലോബ്ബിയിൽ ഒരിടത്തിരുന്നു. നിശബ്ദത ഭേദിച്ച് കുറേയാളുകൾ കടന്നുപോയി. കൂടെ അജിത്തിനെയും കണ്ടു. അയാളുടെ ബന്ധുക്കളാവും.
അവരെ ലിഫ്റ്റിൽ കയറ്റി വിട്ടിട്ടു അയാൾ തിരിച്ചു വന്നു.
“അച്ചൂ.. (കള്ളകത്തു ചെന്നാൽ മാത്രം അജിത്ത് അങ്ങനെയാ വിളിക്കുക) “
ഞാൻ നോക്കി
“എന്റെ കസിൻ ഉണ്ണീടെ ഒരു ഫ്രണ്ട് ഇയാളെവിടെന്ന് ചോദിച്ചു പാർട്ടിയിൽ. തന്റെ കൂടെ പഠിച്ചതാണെന്ന്.”
“ആണോ പെണ്ണോ”
“Seriously?” അജിത് ചിരിച്ചു.
“It does matter at this hour. Can’t deal anymore Johns tonight”.
“അതു ശരിയാ. താനെന്നാ വിട്ടോ. ആരേലും കൂടെ പറഞ്ഞു വിടണോ ഹോട്ടൽ വരെ ഡ്രോപ്പ് ചെയ്യാൻ”
“വേണ്ടെടോ . എനിക്ക് പരിചയമുള്ള ആളാ ഡ്രൈവർ. You go, enjoy the party.”
“goodnight then.”
“Goodnight”
അജിത് ആടിയാടി നടന്നു.
ഡ്രൈവർ വിളിച്ചു. തിരിച്ചു ഹോട്ടൽ എത്തുന്നത് വരെ അയാൾ കുടുബവിശേഷങ്ങൾ പറഞ്ഞു. മകളുടെ കല്യാണവും ജോലിക്കാര്യവും ഒക്കെ. അയാളുടെ പേര് റൂമി എന്നാണ്. രണ്ടു വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ് പരിചയപ്പെട്ടതാണ്. കൂടെയൊരാളേപ്പോലെ നിൽക്കുന്ന മനുഷ്യൻ. ഗോവൻ ചരിത്രം അരച്ച്കലക്കി കുടിച്ച ആൾ. കിഷോർ കുമാർ പാട്ടുകൾ പാടുന്ന പഴഞ്ചൻ റൊമാന്റിക് . നാലു ദിവസം കഴിയുമ്പോൾ എയർപോർട്ടിൽ വച്ച് കൈയിൽ നോട്ടുകൾ മടക്കിയേൽപ്പിക്കുമ്പോൾ അതിലേക്കു നോക്കാതെ, കണ്ണു നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന പാവം റുമി.
ഹോട്ടലിൽ ചെന്നു കീ വാങ്ങുമ്പോൾ ഫോൺ റിങ്ങ് കേട്ടു. പേഴ്സിൽ നിന്നെടുത്തു നോക്കുമ്പോൾ അറിയാത്ത നമ്പർ. ആദ്യം എടുത്തില്ല. ജോൺ ആവും, വേറെ ആരുടെയെങ്കിലും ഫോൺ വാങ്ങി വിളിക്കുന്നതാവും.
പിന്നെയും റിങ്ങടിക്കുന്നു.
“ഹലോ”
“അശ്വതി?” ജോണിന്റെ ശബ്ദമല്ല.
“Yes. Who is this?”
“Hai..”
“Hmm?”
“I said hai..”
“Ok. Who is this” എനിക്ക് ദേഷ്യം വന്നു തുടങ്ങി.
“Then you have to turn and see.” ചെവിയോട് ചേർന്ന് ആരോ വന്നു പറഞ്ഞു. മറ്റൊരു ശരീരത്തിന്റെ ഇളം ചൂട് തട്ടിയതും ദേഷ്യത്തോടെ ഞാൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കി.
ഒരു ചുവട് പുറകോട്ടു മാറേണ്ടി വന്നു.
ഓഫ് വൈറ്റ് ലിനൻ ഷർട്ടും ട്രൗസേഴ്സും. താടി, നീണ്ടചുരുണ്ട മുടി. ആറടിപ്പൊക്കം. കണ്ണുകൾ അതേപോലെ. സുതാര്യം.
“റോയ്”
ദൂരെയപ്പോഴും കടൽ കൈനീട്ടി വിളിക്കുന്നു.
She felt like an old cave
Existed from the beginning
But never seen or visited
Flooded drained and bloodstained
Clothed in a heap of seaweed
Crowned with an insane amount of greed
She looks forward for tired footsteps
And wait for cuckoo’s lamenting anthems
Clouds are turning silent
Just like her crumbled mind
Here comes the refugee
Here she enters the same elegy
“Talk in silence”
“I did that a lot”
She waited between the stars..
Then befriended frivolous poetry
Distance clouding her words,
Dreams poisoning her thoughts
“Tonight you failed “
“You no longer belong to the stars”
She looked at silence and words
One cut her throat before other choke her to death
“She could have stayed in Waiting “
“Oh I think Waiting was more beautiful than Her “
പലതിനും മീതെയുള്ള പലകൂട്ടം പ്രിയങ്ങളിൽ ഒന്നാണ് പാതിരാത്തണുപ്പ് . എന്റെ ശരീരത്തിൽ തുളച്ചുകയറുന്നത് തണുപ്പോ അതോ ചുറ്റിനുമുള്ള ഇരുട്ടും നിലാവുമോ , എന്തായാലും പുലർച്ചെയെഴുന്നേൽക്കുമ്പോൾ തൊലിപ്പുറത്ത് പടർന്നുകിടക്കുന്ന രക്തത്തുടിപ്പുണ്ടാവും , ഉള്ളിൽ അവ്യക്തമായ ചിന്തകളും .
നല്ല മഴപെയ്ത ഒരു സന്ധ്യയ്ക്ക് ആദ്യമായി ഒരാളെ പരിചയപ്പെട്ടു . ചോദ്യങ്ങളും ഉത്തരങ്ങളുമില്ലാതെ , നിറയെ നിശബ്ദതയിൽ. നോട്ടങ്ങളിൽ നെഞ്ചിലെ നോവുമാത്രമേ കാണാൻ പറ്റിയുള്ളൂ . ചിരിയിൽ അന്നുവരെയുള്ള ഒറ്റപ്പെടലും. കൂടെയുള്ളത് മറുപാതിയെന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ അധികനേരമെടുത്തില്ല . കഥകൾ പറഞ്ഞത് ചുറ്റിനും പെയ്തിറങ്ങിയ മഴത്തുള്ളികളാവും . കുറേനേരം കഴിഞ്ഞ് , തണുപ്പു വന്നു. ഇടതുകയ്യിലെ മോതിരവിരലിൽ തൊട്ടതും ഞാനോർത്തത് പമ്പാനദിയിൽ മുങ്ങിയതാണ് .
പന്ത്രണ്ട് വയസ്സുകാരി മലകയറുന്നതിനു മുന്നേ അച്ഛനൊപ്പം പമ്പയിലിറങ്ങി രാത്രി..
“മോളു പേടിക്കണ്ടാട്ടോ .. മൂക്കുപൊത്തിപ്പിടിച്ചോ , കണ്ണടച്ച് ദാ .. ഇങ്ങനെ ഒറ്റമുങ്ങൽ ..” അച്ഛൻ ശരണം വിളിച്ചുകൊണ്ട് അരയൊപ്പം വെള്ളത്തിൽ മുങ്ങി . ചുറ്റിനും അയ്യപ്പന്മാർ . സമയം പുലർച്ചെ ഒന്നരയായിട്ടുണ്ടാവും .
കറുത്ത പാവാടയും ജാക്കറ്റും അതിനുള്ളിലെ കൊച്ചുശരീരവും പതുക്കെ തയ്യാറെടുത്തു .
ഒഴുക്കുകുറഞ്ഞ ഭാഗത്തേയ്ക്ക് അച്ഛൻ എന്നെ മാറ്റിനിർത്തി . വഴുക്കില്ലാത്ത ഉരുളൻ കല്ലുകൾക്കിടയിൽ എന്റെ കുഞ്ഞുകാലുകൾ തടഞ്ഞുനിന്നു . നീണ്ടശ്വാസമെടുത്ത് മൂക്കുപൊത്തി , കണ്ണടച്ചു . അച്ഛന്റെ കൈ തോളത്തുണ്ടെന്നു തോന്നി . മുങ്ങാൻ തുടങ്ങി താണതും ശരണം വിളിയോർത്തു . പക്ഷെ ശരീരം കേട്ടില്ല . തല മുങ്ങുന്നതിനു തൊട്ടുമുന്നെ ഞാൻ ശരണം വിളിച്ചു . പകുതി വെള്ളത്തിനു മീതെയും ബാക്കിപകുതി വെള്ളത്തിലുമായി . ഇതിനിടയിൽ കണ്ണുതുറന്നു , മൂക്കിൽ നിന്നും കൈ മാറി .
രണ്ടുനിമിഷം ..
അയാളുടെ വിരലുകൾക്ക് പമ്പയിലെ അതേ തണുപ്പായിരുന്നു . കണ്ണടച്ചു തുറന്നതും , പാതിരാക്കാറ്റ് വന്നു . പന്ത്രണ്ട് വയസ്സുകാരി കൊണ്ട ആദ്യത്തെ പാതിരാക്കാറ്റ് .
സന്നിധാനത്തിൽ, തത്വമസിയ്ക്കുമുകളിൽ, മേഘങ്ങൾക്കിടയിൽ .. അന്നു ഞാൻ കണ്ടുമടങ്ങിയ ആരോ , ഒരു വ്യാഴവട്ടം കഴിഞ്ഞ് അതേ തണുപ്പിൽ , അതേ നേരത്ത് കണ്ടപോലെ. എനിക്കു കാണാനോ സ്വന്തമാക്കാനോ പറ്റില്ല . അതറിഞ്ഞുകൊണ്ടുതന്നെയാണ് അന്നു പുലർച്ചെ യാത്രയാക്കിയത് .
കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഒരു പാതിരാക്കാറ്റ് പറഞ്ഞു ..
“അറുപതു കഴിയട്ടേ നിനക്ക്”
“ എന്തിനു” ഞാൻ ചോദിച്ചു .
“എന്നെ കാണാൻ വരണം”
“കാത്തിരിപ്പിനിടയിൽ ഞാൻ.. എനിക്കെന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചാലോ..?”
ഉത്തരം കിട്ടിയില്ല .
“പിന്നെയെനിക്ക് എന്താണു തടസ്സം അല്ലേ..” ഞാൻ ചിരിച്ചു .
കാറ്റിനും മേഘങ്ങൾക്കുമിടയിൽ ഉരുളൻ കല്ലുകൾക്കും ഒഴുക്കിന്നുമിടയിൽ , രണ്ടുനിമിഷങ്ങളുടെ കാഴ്ച്ചയാണെല്ലാം . നീയും ഞാനുമെല്ലാം..
ആദ്യാന്തം .
ഒരിക്കൽ ഞാൻ നിന്നോട് പറഞ്ഞതുപോലെ എന്റെ എറ്റവും നല്ല കഥയിൽ നീയുണ്ടാവും , കൂടുതൽ ചതിയും കുറച്ചുമാത്രം സ്നേഹവുമായി . അവിടെ ഇത്രനാളും നീയെന്നോട് പറഞ്ഞ നുണക്കഥകൾ ഒരോന്നായി മരച്ചില്ലകളിൽ തൂങ്ങിക്കിടപ്പുണ്ടാകും .
ആദ്യമൊക്കെ ഞാൻ വിശ്വസിക്കാതെ മറന്നവ.. പിന്നീട് കള്ളച്ചിരികളുടെ കോടമഞ്ഞിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി ഞാൻ തന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞവ ..
പ്രായം കൂടുമ്പോഴാണ് ചിലർക്കു വ്യക്തമായി കാഴ്ച്ചകിട്ടുന്നത് . ഇന്നു പഴയ അക്ഷരങ്ങൾ കൂട്ടിവായിക്കുമ്പോൾ പ്രണയത്തിന്റെ പീളക്കെട്ടില്ല . ഒരോ തവണയും ഓടിയടുത്തപ്പോൾ കൂടെക്കൊണ്ടുവന്ന വിശ്വാസത്തിന്റെ ഭാരവുമില്ല .
ഇന്നു ഞാൻ മധ്യവയസ്കയാണു .
ഉണർന്നിരുന്ന രാത്രികളെ ശപിക്കാതെ , അവയിലെനിക്കു പകുത്തുകിട്ടിയ നൂറായിരം നിശ്വാസങ്ങളെ ഓർത്തുചിരിയ്ക്കുന്ന , വികലയും വിചിത്രയുമായ മധ്യവയസ്ക !
എത്രയും പ്രിയപ്പെട്ട ഉണ്ണിയേട്ടന്,
ഇന്നലെ ഞാന്‍ ഒരുപാട് സ്വപ്നങ്ങള് കണ്ടു. ഈയിടെയായി ലേശം കൂടെ ഉറങ്ങാറില്ല. ഉറക്കം നടിച്ചു കിടക്കും. കാലത്ത് നാലോ അഞ്ചോ മണിയാവുമ്പോള്‍ ഒന്ന് കണ്ണടയ്ക്കും. ക്ഷീണം കൊണ്ട്. ഉടനെതന്നെ മുറ തെറ്റിക്കാതെ കയറി വരും സ്വപ്നങ്ങള്.
ഞാന്‍ കാണുന്ന സ്വപ്നങ്ങളില്‍ എല്ലാം ഉണ്ണിയേട്ടന് തന്നെ. ഇടയ്ക്ക് അമ്മയെയും മൂത്ത അമ്മാവനെയും ഒക്കെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ഒരു കണക്കിന് നോക്കിയാല്‍ അവര്‍ രണ്ടുപേരും ഉണ്ണിയേട്ടനും മാത്രേ എനിക്കുള്ളൂ. അമ്മ വളര്‍ത്തി, അമ്മാവന്‍ വിവാഹം ചെയ്തയച്ചു. കടമകള്‍ തീര്‍ത്ത്, അവര്‍ പോയി.
നമ്മുടെ കല്യാണം ഓര്‍ക്കുന്നുണ്ടോ..
അന്ന് ഞാനുടുത്തിരുന്ന മുണ്ടും നേര്യതും ചുവന്ന ജാക്കറ്റും ഇന്നും എന്റെ അലമാരയിലുണ്ട്. ചെറുതായി കരിമ്പനടിച്ചിട്ടുണ്ട് എങ്കിലും ഞാന്‍ ഇടയ്ക്ക് അതെടുത്തുടുക്കും. വിവാഹത്തിന് രണ്ടുദിവസം മുന്‍പ് അമ്മാവന്‍ എന്നെയും അമ്മയെയും കൊണ്ടുപോയി തട്ടാന്‍റെ വീട്ടില്‍ നിന്നും വാങ്ങി വന്ന ആഭരണങ്ങള്‍.. വെള്ളക്കല്ലില്‍ പണിത ചുട്ടിയും ചെയിനും, നീണ്ട മാലയിലെ വലിയ ഗുരുവായൂരപ്പന്‍റെ ലോക്കറ്റും വളകളും ജിമുക്കിയും..
കല്യാണപ്പിറ്റെന്ന്‍ രാവിലെ എടുത്തു കൊണ്ട് വന്ന ചായയുടെ അതേ ചൂടിലും മധുരത്തിലും സ്നേഹബഹുമാനങ്ങളിലും എന്റെ ഇരുപത്തിരണ്ടു വര്‍ഷങ്ങള്‍ പോയി. ആദ്യവര്‍ഷങ്ങളില്‍ ഞാന്‍ ഏറെ സന്തോഷവതിയായും ആരോഗ്യത്തോടെയും ജീവിച്ചുവന്നു. ഇപ്പോള്‍ കണ്ണാടിയില്‍ നോക്കാതെ ഇരുന്നാല്‍ എനിക്ക് വലിയ സമാധാനമാണ്. ഇരുണ്ട് മെലിഞ്ഞ കഴുത്തും മുഖത്തെ കറുത്ത പാടുകളും ശോഷിച്ച കൈകളും, പിന്നെ കുഴിഞ്ഞ കണ്ണുകളും. ചെറുപ്പമായിരുന്നപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഇതിലും സുന്ദരിയായിരുന്നു. ഒരു കടും നിറത്തിലുള്ള കോട്ടന്‍ സാരിയില്‍, പുട്ടപ്പ് ചെയ്തു വച്ച തഴച്ചുനിന്നിരുന്ന മുടിയില്‍, ഗോപിപ്പൊട്ടില്‍.. എനിക്ക് ഇതിലും ഭംഗിയുണ്ടായിരുന്നു.
പക്ഷെ ഉണ്ണിയേട്ടന്..
ചിത്രാഞ്ജലി സ്റ്റുഡിയോയില്‍ ഇന്നും ഫ്രെയിം ചെയ്തുവച്ച ആ ഫോട്ടോ ഒരുപക്ഷെ ഉണ്ടായേക്കും. ആരും നോക്കി നിന്ന് പോകുന്ന ആള്‍രൂപം. എന്റെ കൂട്ടുകാരികള്‍ക്ക് അദ്ഭുതം തന്നെയായിരുന്നു നമ്മുടെ വിവാഹം. കൂട്ടത്തില്‍ ഏറ്റവും മുഖശ്രീയുള്ള ലക്ഷ്മിക്കുട്ടിയുടെ അമ്മ വീട്ടില്‍ വന്നപ്പോള്‍ ആകുലതയോടെ അടിച്ചുവാരാന്‍ നിന്നിരുന്ന നാരായണിയോട് പറഞ്ഞത് ഞാന്‍ കേട്ടിട്ടുണ്ട്..
“ ചേരേണ്ടതല്ലേ ചേരാവൂ എന്റെ നാരായണി.. ഇതിപ്പോ.. ആ.. കണ്ടറിയാം ”
കാഴ്ചയിലും മനസ്സ്കൊണ്ടും ഒന്നും ചേര്‍ന്നില്ല.
പക്ഷേ എനിക്ക് ജീവനാണ് ഉണ്ണിയേട്ടനെ. ഒരു വീട്ടില്‍ ഒരു മുറിയില്‍ ഒരു കിടക്കയില്‍ ഒരിഞ്ചകലത്തില്‍ എന്റെ ജീവന്‍ മുഴുവന്‍ തുടിച്ചിരുന്നത് അങ്ങേയ്ക്ക് വേണ്ടിയാണ്.
എന്‍റെയൊ മറ്റാരുടെയുമോ വസ്ത്രങ്ങളുടെയൊപ്പം ഉണ്ണിയേട്ടന്‍റെ തുണികള്‍ നനയ്ക്കാറില്ല. ഓരോ ഷര്‍ട്ടിന്‍റെയും കോളറുകള്‍, ബട്ടണുകള്‍ എല്ലാം സൂക്ഷിച്ചു തന്നെ കഴുകിയിടും. ഓരോ ദിവസവും പോകുമ്പോള്‍ കൃത്യമായി അലമാരയില്‍ നിന്നെടുക്കുന്ന കര്‍ചീഫുവരെ ഞാന്‍ സ്നേഹത്തോടെ തേച്ചുമടക്കിവയ്ക്കുന്നതാണ്. അവിയലും സാമ്പാറും കാളനുമൊക്കെ മടുപ്പിക്കുന്നു എന്ന് തോന്നിയപ്പോള്‍ ടീവിയില്‍ കാണുന്ന പാചകപരിപാടികളിലെ വിഭവങ്ങള്‍ കുറിച്ചെടുത്ത് അത് രണ്ടുമൂന്നു തവണയെങ്കിലും സുഹൃത്തുക്കള്‍ക്ക് പാചകം ചെയ്തുകൊടുത്തു ഉറപ്പുവരുത്തിയതിനു ശേഷമേ ഞാന്‍ ഉണ്ണിയേട്ടന് വേണ്ടി തയ്യാറാക്കിയിട്ടുള്ളൂ. അങ്ങെന്‍റെ ഏറ്റവും വിലപ്പെട്ട ആളാണ്‌.. അതേ കാരണത്താല്‍ പഠനശേഷം ഒരു ജോലിയും കണ്ടുപിടിക്കാതെ വീടും അടുക്കളയും അങ്ങേയും നോക്കി ജീവിച്ചു.
ഒഴിവാക്കാനാവാത്ത ചില കല്യാണങ്ങള്‍ക്കല്ലാതെ നമ്മള്‍ എവിടെയും ഒരുമിച്ചു പോവാറില്ല. ഏട്ടന്‍റെ അമ്മയുണ്ടായിരുന്നപ്പോള്‍ രണ്ടു തവണ നിര്‍ബന്ധിച്ചു സിനിമാകൊട്ടകയിലേക്കയച്ചിട്ടുണ്ട്. ബന്ധുക്കള്‍ അവധിക്കാലത്ത്‌ വരുമ്പോള്‍ എല്ലാവരെയും കൂട്ടി പുറത്തേക്കു പോകുമ്പോള്‍ എന്നോട് ഒരിക്കല്‍പ്പോലും ചോദിച്ചില്ല.. വീട്ടുകാരിക്ക്‌ വീടുതന്നെ പ്രപഞ്ചം.
വെള്ളിയാഴ്ചകള്‍..
നമ്മളുടെ ജീവിതത്തില്‍ ഏറ്റവും വിചിത്രമായത് വെള്ളിയാഴ്ചകളല്ലേ..
അന്നത്തെ ദിവസം രാത്രിയില്‍ ഓഫീസില്‍നിന്നും വരുന്ന അങ്ങേയ്ക്ക് ഒരാഴ്ചത്തെ ക്ഷീണവും ദേഷ്യവും എല്ലാമെല്ലാം തീര്‍ക്കാന്‍, ഒരിഞ്ചകലത്തില്‍, സൗന്ദര്യമോ സ്നേഹമോ ഒട്ടും തോന്നിപ്പിക്കാത്ത എന്‍റെയീ ഇരുണ്ടു ക്ഷീണിച്ച ശരീരം കാത്തുകിടന്നിരുന്നതായി അങ്ങേയ്ക്കറിയുമോ.. തലേദിവസം വരെ പുസ്തകങ്ങളിലും കണക്കുബുക്കുകളിലും രാത്രികള്‍ ചിലവഴിക്കുന്ന അങ്ങ്, ഒരു പകല്‍ വ്യത്യാസത്തില്‍ ഒരിക്കല്‍ കൂടി പതിവ് തെറ്റിക്കാതെ, ചിരിയോ ഒരു വാക്കോ.. ഒന്നുമില്ലാതെ ഈ ശരീരത്തെ വലിച്ചടുപ്പിക്കുമായിരുന്നു.
എന്റെ കഴുത്തില്‍ മുറുക്കെപിടിക്കുമ്പോള്‍ വേദനിച്ചിരുന്നു, എന്റെ കാലുകള്‍ പിറ്റേ ദിവസം വീങ്ങിനിന്നിരുന്നു. രക്തം കട്ടപിടിച്ചു, അങ്ങിങ്ങായി നീലിച്ചു കിടന്നിരുന്നു. എനിക്ക് കിട്ടുന്നത് ഈ നിമിഷങ്ങളാണ്. പേടിച്ചെങ്കിലും ഞാന്‍ ഏറെ പ്രണയിച്ചിരുന്ന എന്റെ വെള്ളിയാഴ്ചകള്‍.
എന്നെപ്പോലുള്ള കളിപ്പാട്ടങ്ങള്‍ക്ക് ദൈവം യജമാനനെ മാത്രം നല്‍കും.. കുഞ്ഞുങ്ങളെ കൊടുക്കില്ല.
പക്ഷേ എനിക്ക് സങ്കടമില്ല ഏട്ടാ. കാരണം എനിക്ക് ഉണ്ണിയേട്ടന് മതി. ഇത്രനാളും എന്നെ നോക്കിയല്ലോ. വസ്ത്രങ്ങള്‍, വീട്, ആഹാരം.. ആഭരണങ്ങള്‍.. എല്ലാം തന്നുവല്ലോ..
ഏട്ടന്‍റെയൊപ്പം ഓഫീസില്‍ കൂടെ ജോലി ചെയ്യുന്ന വലിയ വട്ടപ്പൊട്ട് തൊട്ട, ഒരു സ്ത്രീ ഒരു ദിവസം എന്നെ കാണാന്‍ ഇവിടെ വന്നിരുന്നു. ഈ ഒരു ദിവസം നാലുവര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്നേയാണ്. കറുത്ത ഫ്രെയിം കണ്ണടയും സില്‍ക്ക് സാരിയും സുഗന്ധലേപനവും ഒക്കെയായി വളരെ വേഗത്തില്‍ വീട്ടിലേക്കു കയറി വന്ന ആ സ്ത്രീ അവരുടെ അനിയത്തിക്കുവേണ്ടിയാണ് സംസാരിച്ചത്.
ഈ വീടിന്‍റെ പുറമേ എനിക്ക് മനസിലാവാത്ത എത്രയോ കാര്യങ്ങള്‍ ഉണ്ടെന്ന് അന്ന് മനസിലായി. എന്റെ വെള്ളിയാഴ്ചകള്‍ മറ്റേതോ സ്ത്രീയുടെ ദാനമായിരുന്നുവത്രേ.
അടുത്ത ആഴ്ചയും അതിനു പിന്നാലെ വന്ന ഓരോ ദിവസങ്ങളും.. ഞാന്‍ അവരുടെ അനിയത്തിയെപ്പറ്റി മാത്രം ചിന്തിച്ചു. അവരില്‍ എന്റെ ഉണ്ണിയേട്ടന് ജനിച്ചേക്കാവുന്ന കുഞ്ഞിനെപ്പറ്റി ഓര്‍ത്തു. പക്ഷെ എനിക്ക് തിരിച്ചു പോകാന്‍ ഒരു വീടില്ല. പ്രതീക്ഷ വളര്‍ത്താന്‍ ഒരു കുട്ടിയില്ല. ഗതികേടുകള്‍ക്ക് മീതേനിന്ന് ഞാന്‍ കണ്ണടച്ചു.
എവിടെനിന്നോടിയൊളിക്കുന്നോ അവിടേയ്ക്കുതന്നെ ഒളിഞ്ഞുംപാത്തും ചിന്തകള്‍ ചെല്ലും. എത്രമാത്രം തിരക്കുഭാവിച്ചാലും ഉറങ്ങുമ്പോള്‍ സ്വപ്നങ്ങള് കടന്നുപിടിക്കും. ഞാനിപ്പോള്‍ ഉറങ്ങാന്‍ ഭയക്കുന്നു. ശരീരം ക്ഷീണിക്കുമ്പോള്‍ മയങ്ങിപ്പോവും.. പിന്നീട് സ്വപ്നങ്ങള്. അതിലൊന്നിലും ഞാനില്ല. പക്ഷെ വെള്ളിയാഴ്ച ഒഴികെ ആറുദിവസങ്ങള്‍ കൃത്യമായിട്ടു തെളിഞ്ഞു വരും. അതിലൊന്നിലും എന്റെ വീടില്ല, പക്ഷെ ഞാന്‍ കാണാത്ത മറ്റൊരു വീടും മുറികളും.
എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളില്‍ ഉണ്ണിയേട്ടന് നിറയെ ചിരിക്കുന്നു.
എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളില്‍ ഉണ്ണിയേട്ടന് കൂടുതല്‍ സുമുഖനാണ്‌.
അമ്മയെയും അമ്മാവനെയും ഒന്ന് കണ്ടാല്‍ ചിലപ്പോള്‍ എനിക്ക് ആശ്വാസമായേനെ. അവര്‍ ചിലപ്പോള്‍ എന്നോട് പറയുമായിരിക്കും, ഇതൊക്കെ എന്റെ തോന്നലാണ് എന്ന്. അല്ലാ എന്ന് ഞാന്‍ പറഞ്ഞാല്‍ അവര്‍ പറഞ്ഞേക്കാം, ഇതൊക്കെ സാധാരണമാണ് കണ്ടില്ലെന്നുനടിക്കാന്‍. ഇനി ഞാന്‍ കരഞ്ഞാല്‍ അവര്‍ ചിലപ്പോള്‍ എന്നെ അവരോടൊപ്പം വീട്ടിലേക്കു കൊണ്ടുപോകും. കുറെ ദിവസം വീട്ടില്‍ പോയി നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ എന്നെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോകാന്‍ അങ്ങ് വരും. അപ്പോള്‍ ഞാന്‍ എന്റെ വിഷമങ്ങള്‍ പറയും. എല്ലാം സാധാരണ പോലെയാവും.
ഇന്നലെ അവര്‍ വന്നിരുന്നു. ഇന്നിനി സ്വപ്നങ്ങള് കാണാന്‍ നില്‍ക്കുന്നില്ല. എന്നെ തിരികെ വിളിക്കാന്‍ അങ്ങ് വരും എന്ന പ്രതീക്ഷയോടെ..
ശ്രീദേവി.
വെള്ളിയാഴ്ച രാത്രി ഉണ്ണികൃഷ്ണന്‍ വീടിന്‍റെ ഗേറ്റ് തുറന്നു വന്നു. അതേസമയം അലമാരയുടെ ഉള്ളില്‍ അയാള്‍ വിവാഹ ദിവസം ധരിച്ചിരുന്ന, കറുത്ത കുത്തുപാടുകള്‍ വീണ ചന്ദനനിറത്തിലുള്ള ഷര്‍ട്ടും മുണ്ടും, രണ്ടു പഴയ സിനിമാ ടിക്കറ്റുകളും കോട്ടന്‍ സാരികള്‍ക്കിടയില്‍ വീര്‍പ്പുമുട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
അല്‍പ്പം ദൂരെയായി അയാള്‍ കിടക്കുന്നതിന് ഒരിഞ്ചകലത്തില്‍, ശ്വാസമെടുക്കാതെ, അയാളെയും കാത്ത്, കറുത്തിരുണ്ട അതേ ശരീരവും.
ഹിസ്റ്ററി പുസ്തകങ്ങളില്‍ കണ്ടിട്ടുള്ള, നൂറ്റാണ്ടുകള്‍ പഴക്കമുള്ള കൊട്ടാരങ്ങളുടെ അവശിഷ്ടങ്ങള്‍ക്ക് മുകളില്‍ ഒരു മേല്‍ക്കൂര എടുത്തുവച്ചാലുള്ള പ്രതീതിയാണ് ഭാനുചിറ്റയുടെ തറവാടിന്. എട്ടുകെട്ടിലും പത്തായപ്പുരയിലും ചെറുതും വലുതുമായ പതിനാറു മുറികളിലും ആഢ്യത്തം നിഴലായ്‌ മാത്രം നിന്നു. മുകളിലേക്കുള്ള ഗോവണിയില്‍ നിന്നും ചെറുതിലെ ഉരുണ്ടുമറിഞ്ഞു വീണിട്ടുണ്ട് ഞാന്‍.
മുകളിലത്തെ മുറികളില്‍ സന്ധ്യയ്ക്കുശേഷം ഉറങ്ങാന്‍ പാടില്ല. ചാത്തന്മാര് പിടിച്ചു താഴേക്കെറിയും! കുട്ടിക്കാലത്ത് ചാത്തനെത്തപ്പി ഒളിച്ചും മറഞ്ഞും നടക്കുകയായിരുന്നു പ്രധാനപണി. പകല്‍ ഓരോ മുറിക്കും പുറത്തുചെന്നുനിന്ന്, വാതിലിനിടയിലൂടെ അകത്തേക്ക് നോക്കുമായിരുന്നു. ചാത്തന്‍ മുന്നില്‍ വന്നു പെട്ടാല്‍ ഓടാന്‍ വേണ്ടി ഒരു കാല്‍ ഓങ്ങിനില്‍ക്കും. നട്ടുച്ച സമയത്തും അവിടെ ഒന്നും കണ്ടുകൂടാ. മുകളിലത്തെ ജനലുകള്‍ ചെറുതാണ്.. തുറന്നിടില്ല. ചാത്തന്മാര് പകല്‍ ചിലപ്പോള്‍ പുറത്തുകറക്കമാവും, അല്ലെങ്കില്‍ വല്ല്യച്ചനും മറ്റമ്മാവന്മാരും മുകളില്‍ കൂര്‍ക്കംവലിച്ചുറങ്ങില്ലല്ലോ!!
തറവാടിനോട് ചേര്‍ന്ന് വലിയ കുളവും..കുഞ്ഞമ്പലവും..പിന്നെ കൊട്ടാരക്കെട്ട് എന്ന് വിളിക്കുന്ന ഒരു കൊച്ചു വീടുമുണ്ട്. വെച്ചാരാധനയും അമ്പലവുമുള്ള തറവാടായതുകൊണ്ട് വിളക്കുകളും ഓട്ടുപാത്രങ്ങളും ശുദ്ധിയോടെ സൂക്ഷിക്കുന്ന സ്ഥലമാണത്. ഞാന്‍ അവിടെങ്ങും പോവാറില്ല. ചാത്തന്മാരും അങ്ങോട്ടടുക്കാറില്ല എന്നാണു കേള്‍വി..ഹിഹി!!
ഭാനുചിറ്റയുടെ തറവാട്ടില്‍ നിന്നാണ് ഞങ്ങള്‍ക്ക് പാല്. ആറേഴു കറവപശുക്കളുണ്ട്. ഞാന്‍ വളരെ ചിന്തിച്ചിട്ട പേരുകളൊന്നും ആരും അവറ്റകളെ വിളിക്കില്ലാ. പാലുകറക്കുന്ന ഗോപിയാശാന് ഒന്ന് വിളിക്കും, ഭാനുച്ചിറ്റ വേറൊരു പേര് വിളിക്കും, വല്യമ്മ വേറൊന്ന്, പിന്നെ ഒടുവില്‍ സഹിക്കാന്‍ വയ്യാതെ.. ഉച്ചത്തില്‍.. ഞാനിട്ട പേരും. പാല് കറന്ന് ആദ്യം അമ്പലത്തിലേക്ക് നേദിക്കാന്‍ എടുത്തുവയ്ക്കും. പിന്നീട് ഞാന്‍ കൊണ്ടുപോകുന്ന കുട്ടിമൊന്തയില്‍ നിറയെ പകര്‍ന്നുതരും. രണ്ടുമൂന്നു മണിക്കൂര്‍ അധ്വാനം കഴിഞ്ഞു വന്നാല്‍പ്പിന്നെ ഗോപിയാശാന് രാജാവാണ്. കഴിപ്പോട് കഴിപ്പ്.. പശുക്കള്‍ക്ക് കച്ചിയെടുത്തിടാനോ പിണ്ണാക്ക് കൊടുക്കാനോ കുളിപ്പിക്കാനോ ഒന്നിനും പുള്ളിയെ കിട്ടില്ലാ. പത്തായപ്പുരയുടെ ഒരുവശത്ത് ചെറിയ മുറിയിലാണ് താമസം. റേഡിയോയില്‍ പാട്ടും വാര്‍ത്തകളും കേട്ട് ശാപ്പാടുമടിച്ച് ഗോപിയാശാന് ജീവിച്ചുപോന്നു.
ചിറ്റയ്ക്ക് അഞ്ചു സഹോദരങ്ങളുണ്ട്. മൂത്ത ചേച്ചി വിവാഹം കഴിഞ്ഞു പോയി. ഇളയ ആള്‍ കോളേജില്‍ പഠിക്കുന്നു. തറവാട്ടിലെ മൂന്നാണുങ്ങളും ധൂര്‍ത്തടിച്ച് ഓരോന്നായി വിറ്റുതുലച്ചു കഴിയുന്നു.ഭാനുചിറ്റയുടെ ഇളയ ആളുടെ കല്യാണം പെട്ടെന്നുറച്ചു. കല്യാണത്തിന്റെ അന്നാണ് ഒരു കാര്യമറിയുന്നത്.. തറവാട്ടിലെ എല്ലാ ജോലികളുംചെയ്യുന്ന.. ഗോപിയാശാന് കൃത്യമായി ഭക്ഷണം എടുത്തുകൊടുക്കുന്ന..നിറയെ ചിരിക്കുന്ന ഭാനുചിറ്റക്കു ഭ്രാന്താണെന്ന്!!
അമ്മ പറഞ്ഞു “ഭ്രാന്തൊന്നുമില്ല.. ഭാനുന് പക്ഷേ കല്യാണം നടക്കില്ല..അത്രേ ഉള്ളു. നീയിനി ഇതൊന്നും അവളോട്‌ ചോദിക്കാന്‍ നില്ക്കണ്ടാ!”
പിറ്റേദിവസം ഞാന്‍ മറക്കാതെ കൃത്യമായി ചെന്ന് മുഖത്ത് നോക്കി പറഞ്ഞു.
” ഭാനുചിറ്റെ.. എനിക്കറിയാം ചിറ്റ എല്ലാരേം കളിപ്പിക്കുവല്ലേ.. ചിറ്റക്കു ഒരു കൊഴപ്പോമില്ല”.
ചിരി കൂടുതലുമില്ല കുറവുമില്ല..
അന്ന് സ്കൂളിലേക്ക് പോണവഴി ഇതാലോചിച്ചു നടന്നതുകൊണ്ട് ആമ്പല് പറിക്കാന്‍കൂടി മറന്നുപോയി.
ഞാന്‍ ഹൈസ്കൂളിലെത്തി. യൂണിഫോം മാറി. വലിയ പാവാടയും ജാക്കറ്റും. അതിന്‍റെ നീലക്കലര്‍ എനിക്ക് തീരെപ്പിടിച്ചില്ല. ചാക്കുപോലത്തെ തുണിയും തൂക്കിയെടുത്ത് ഒന്നോടാന്‍ കൂടി പറ്റില്ലാ. കശുവണ്ടി മരത്തില്‍ കയറുക..ആമ്പല് പറിക്കുക..സര്‍പ്പക്കാവ് വഴി കറങ്ങുക.. അങ്ങനെ എന്റെ പല ദൈനംദിനപരിപാടികളിലും മാറ്റം വന്നു. വലിയ കുട്ടിയായി എന്നും പറഞ്ഞു രാവിലെയുള്ള പാല് വാങ്ങല്‍ അമ്മ സ്നേഹപൂര്‍വ്വം നിര്‍ത്തലാക്കി. പകരംമുന്‍വശത്തെ മുറ്റം അടിച്ചുവാരാന്‍ ഏല്‍പ്പിച്ചു. ആദ്യമൊക്കെ മൊന്തയെടുത്തോടിയെങ്കിലും അമ്മയുടെ സ്വഭാവം മാറിയതോടെ ഞാന്‍ കീഴടങ്ങി.
സ്കൂളും കോളെജുമൊക്കെയായി പിന്നീട് വല്ലപ്പോഴും മാത്രമേ ചിറ്റയുടെ തറവാട്ടിലേക്ക് പോയിരുന്നുള്ളു. ഡിഗ്രിക്ക് പഠിക്കുമ്പോള്‍ ഭാനുചിറ്റയുടെ അമ്മ മരിച്ചു. ദഹിപ്പിക്കാന്‍ എടുക്കുന്നത് വരെ ചിറ്റ അമ്മയുടെ മുഖത്ത്ചിരിയോടെ നോക്കിയിരുന്നു. അവിടെ വന്നവരോടൊക്കെ കാപ്പിയെടുക്കട്ടെ.. വിശക്കുന്നുണ്ടോ..എന്നൊക്കെ അന്വേഷിക്കുന്നതും കണ്ടു. ആ രാത്രി പക്ഷെ അയല്പക്കം ഞടുക്കി നിലവിളിയോടെ മുറ്റത്തൂടെ ഓടിയിറങ്ങിയ ചിറ്റയെ ഒരുകണക്കിനാണ് പിടിച്ചുവലിച്ച് അകത്തുകയറ്റി കിടത്തിയത്.
ഭ്രാന്താണത്രേ!!
കുറെനാള് കഴിഞ്ഞ് തറവാട് ഭാഗം ചെയ്തപ്പോള്‍ ഇളയ അമ്മാവന്‍ നോക്കിക്കോളാം എന്നുപറഞ്ഞ്,ഭാനു ചിറ്റയുടെ ഓഹരികൂടി സ്വന്തമാക്കി. അടുക്കളയില്‍ പണിയെടുത്തും,ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്തും,പശുക്കളെ നോക്കിയും പിന്നെ തോരാതെ ചിരിച്ചും ഭാനുചിറ്റ.
കുറെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം, അമ്മവീട്ടില്‍ പോയപ്പോള്‍ അമ്പലത്തില്‍ പോയി വരുംവഴി ചിറ്റയെ കാണാന്‍ കയറി. ഇന്ന് തറവാടില്ല. അത് പൊളിച്ചു വിറ്റു. ഒരു ഭാഗത്ത്‌ ഒരു ചെറിയ വീടുണ്ട്. അമ്പലം ഉണ്ട് എന്ന് പറയാം. പത്തായപ്പുര വീഴാറായിനില്‍ക്കുന്നു.
വീടിനുള്ളില്‍ കയറി അവിടുള്ളവരുമായി സംസാരിച്ചിരുന്നു.
”ചിറ്റ എവിടേ.. അടുക്കളയിലാ..?”
എണീറ്റ്‌ അകത്തെക്ക് പോകാന്‍ തുനിഞ്ഞപ്പോഴെക്കും അമ്മായി പറഞ്ഞു..
”കുട്ടികള്‍ക്ക് പഠിക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. രാത്രി മുഴുവന്‍ കരച്ചിലും ബഹളവും. പകലാണെങ്കില്‍ ഒന്നും മിണ്ടില്ല. പുറത്തുള്ള മുറിയിലാ ഭാനു.”
എവിടെയാണെന്ന് മനസ്സിലറിയാം. അമ്മായി പുറകെ വന്നു.
പത്തായപ്പുരയോടു ചേര്‍ന്നുള്ള ഗോപിയാശാന് താമസിച്ചിരുന്ന മുറി. പതുക്കെ വാതില്‍ തുറന്നു.
ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത് ആരെയാണ്!!? നരവീണ്,ക്ഷീണിച്ച്.. അന്‍പതുകളിലേക്ക് കടന്ന.. ഭ്രാന്തന്‍ മുഖവുമായി എന്നെ തുറിച്ചു നോക്കുന്ന ഒരുവളെയോ?!
”നീയിരിക്ക്” അമ്മായി തിരിഞ്ഞു നടന്നു.
എന്റെ നിഴല്‍ മാറിയപ്പോള്‍ ഭാനുചിറ്റയുടെ മുഖം കണ്ടു. പലക കട്ടിലിന്‍റെ അറ്റത്ത്,മുണ്ടും നേര്യതും ചുറ്റി ,വെളിച്ചം വീണതിന്‍റെ അസ്വസ്ഥതയില്‍ ചുളുങ്ങിയ മുഖം. ഞാനകത്തു കയറി ഒരു വശത്തുള്ള ജനാല തുറന്നിട്ടു.
”എന്നെ മനസിലായോ”
ചിറ്റ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്കു നോക്കിയിരുന്നു. ഇത്ര നാളും മനസ്സില്‍ ഉറപ്പിച്ചു കൊണ്ട് നടന്നതാണ് ഭാനുചിററയ്ക്ക് ഒരു കുഴപ്പവുമില്ലെന്ന്. പക്ഷെ ഇന്ന് എന്നെ തിരിച്ചറിയുന്നില്ല..മിണ്ടുന്നില്ല..ചിരിക്കുന്നില്ല. കുറെ നേരം കഴിഞ്ഞ് വാതില്‍ ചാരി ഞാന്‍ പുറത്തിറങ്ങി.
ഭ്രാന്താണ് ഭാനുചിറ്റയ്ക്ക്. ഉറപ്പിച്ചു.
എല്ലാവരോടും യാത്രപറഞ്ഞ്.. പത്തായപ്പുര കടന്നു പടിയിറങ്ങിയപ്പോഴേക്കും.. പൊടുന്നനെ മുറി തുറന്ന് ചിറ്റ പുറത്തു വന്നു. ചെറിയ കൂനോടെ കണ്ണുകള്‍ ചിമ്മിത്തുറന്ന്.. ഞങ്ങളെ നോക്കി വിളിച്ചുപറഞ്ഞു.
”എടാ.. അവളോട്‌ പറ കണ്ടത്തിലിറങ്ങരുതെന്ന്.. ഇങ്ങനൊണ്ടോ ഒരാമ്പല്‍ പ്രേമം..” പിന്നെന്തൊക്കെയോ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് അകത്തേക്ക് പോയി.
അമ്മാവന്‍ നിസംഗനായി നില്‍ക്കുന്നു.
തിരികെ വീട്ടിലേക്കു നടന്നപ്പോള്‍ മനസ്സുതിരുത്തി.
ഇരുപതു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ് ആമ്പലും പറിച്ച്..മരംകേറി നടന്ന എന്നെ ഞാന്‍ മറന്നിട്ടും..ഭാനുചിറ്റ മറന്നിട്ടില്ല.
അതേ ഇരുട്ടുമുറിയില്‍, പ്രജ്ഞയെ ഭേദിച്ച്, തോരാത്ത ചിരിയുടെ ഭാരവും പേറി, ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുള്ളതില്‍വച്ച് ഏറ്റവും സുന്ദരിയായ രൂപം ഇന്നും ജീവിച്ചിരിക്കുന്നു.
ആദ്യമായി കണ്ണാടിയില്‍ അവളുടെ മുഖം കാണിച്ചുകൊടുത്തത് ഒരുപക്ഷെ അമ്മയാവാം. കണ്ണാടിയും അവളും തമ്മില്‍ ഒരുപാട് ചിരിയുടെയും കണ്ണീരിന്‍റെയും ബന്ധമുണ്ട്. കുഞ്ഞുനാളിലെ അമ്മ തൊട്ടുതന്ന വലിയ പൊട്ടും നീട്ടിയെഴുതിയ കണ്ണുകളും അവള്‍ കണ്ടത് അങ്ങനെയാണ്. അതേ അമ്മ വഴക്കുപറഞ്ഞപ്പോഴൊക്കെ ഓടിവന്നു കരഞ്ഞുതീര്‍ത്തതും അതേ കണ്ണാടിക്കു മുന്നിലിരുന്നാണ്. എങ്ങലടിക്കുമ്പോള്‍ കണ്ണാടിയിലെ അവള്‍ കൂടുതല്‍ സുന്ദരിയാവും.. സങ്കടം കുറയും.. പിന്നീട് കുറേനേരം കരഞ്ഞുകലങ്ങിയ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കിയിരിക്കും, പതുക്കെപ്പതുക്കെ മുറിക്കു പുറത്ത് അമ്മയും സന്കടപ്പെടുന്നുണ്ടാവും എന്നോര്‍ക്കും.
സ്കൂളില്‍ പോകുമ്പോള്‍ ധൃതിപിടിച്ചു പലദിവസവും കണ്ണാടിയില്‍ നോക്കാതെ ഇറങ്ങി ഓടിയിട്ടുണ്ട്. പിറന്നാള്‍ ദിവസം പക്ഷെ അമ്പലത്തിലേക്ക് പോകുമ്പോള്‍ കണ്ണാടിയില്‍ നോക്കി ചിരിയോടെ ഉറപ്പുവരുത്തിയേ ഇറങ്ങൂ. പുതിയ പട്ടുപാവാടയും ദാവണിയും മുല്ലപ്പൂവും ചന്ദനവും.. ഒക്കെയും കണ്ണാടിയില്‍ കണ്ടു. ആദ്യമായി ഒരാള്‍ ഇഷ്ടമാണെന്ന് പറഞ്ഞ ദിവസം അവളുടെ ചിരി കൂടുതല്‍ ഭംഗിയോടെ കണ്ണാടിയില്‍ പതിഞ്ഞു. ഒരുപക്ഷെ അവള്‍ പ്രണയിച്ചത് കണ്ണാടിയിലെ അവളുടെ ചിരിയേയാവം.. അല്ലെങ്കില്‍ അത് പൊയ്പോയപ്പോള്‍ അതേ കണ്ണാടിയില്‍ അവള്‍ ഉയിര്‍ത്തെഴുന്നേല്‍ക്കില്ലായിരുന്നു. ഓരോ ദിവസവും കണ്ണാടിയിലെ തന്നെ സന്തോഷിപ്പിക്കാന്‍ സ്വയം പ്രയത്നിച്ചു. പുതിയ ജോലി..പുത്തന്‍ വസ്ത്രങ്ങള്‍ .. പുതിയ ബന്ധങ്ങള്‍….
ഓരോ ദിവസവും രാത്രി, ഉറങ്ങുന്നതിനു മുന്‍പ് കണ്ണാടിക്കു മുന്നിലുള്ള അവളുടെ നിമിഷങ്ങള്‍ . വേഷങ്ങള്‍ അഴിച്ചുവച്ച , മുഖംമൂടി ഊരിവച്ച, വിവസ്ത്രയും ദുഖിതയുമായ ഒരാത്മാവ്. തെല്ലും ഭയമില്ലാതെ ചിലപ്പോള്‍ .. അങ്ങേയറ്റം സന്തോഷത്തോടെയും അഹങ്കാരത്തോടെയും ചിലപ്പോള്‍ .. ഒരുപാട് നോവിക്കപ്പെട്ട് മറ്റുചിലപ്പോള്‍ ..
വിവാഹദിവസം ഒരുങ്ങിയിറങ്ങുംമുന്‍പേ അവളുടെ മുഖത്തെ സ്വപ്നങ്ങളും, പിന്നീടൊരു ദിവസം, അവളുടെ ഉള്ളില്‍ വളരുന്ന ജീവന്‍റെ തുടിപ്പും കണ്ണാടി വായിച്ചെടുത്തു.. മാസങ്ങള്‍ക്കുശേഷം കൈയില്‍ അതേ ജീവനെ എടുത്തു കണ്ണാടിയുടെ മുന്നില്‍ നിന്നപ്പോള്‍……… ..
അമ്മയെ കണ്ടു. അവളുടെ അമ്മയെ.. അവളിലെ അമ്മയെ.
പിന്നീട് പലപ്പോഴും കണ്ണാടിയില്‍ നോക്കാതെ.. ചിരിയും കരച്ചിലും മാറ്റിനിര്‍ത്തി ജീവിച്ചു. ഇടയ്ക്കെപ്പോഴെങ്കിലും ഒന്നോടിവന്നു നോക്കുമ്പോള്‍, കാണാനോ അറിയാനോ രണ്ടുപേര്‍ക്കും കഴിഞ്ഞില്ല. നെറ്റിയില്‍ ചുളിവുകള്‍ വീണപ്പോള്‍ … ആദ്യനര കണ്ടപ്പോള്‍ .. സിന്ദൂരം മാഞ്ഞപ്പോള്‍ .. കണ്ണാടിയിലെ അവള്‍ കൂടുതല്‍ അപരിചിതയായി.
ഒടുവില്‍ ഒരുദിവസം അതേ കണ്ണാടിയില്‍ ഒരുപാട് നേരം നോക്കിയിരുന്നു. ചുളിവുകള്‍ മാഞ്ഞ.. നരയില്ലാത്ത..സുന്ദരിയായ തന്നെ ഓര്‍ത്തെടുത്തു. ഒട്ടിയ കവിളുകളെ തള്ളിനീക്കി ചുണ്ടുകള്‍ ചലിച്ചപ്പോള്‍ കണ്ണാടിയാവും ഒരുപക്ഷെ കൂടുതല്‍ സന്തോഷിച്ചത്.
അതിനുശേഷം അവളെ കണ്ടില്ല. പക്ഷേ, കണ്ണാടിയ്ക്കഭിമുഖമായി അതേ ചിരി ഇന്നുമുണ്ട്. ഒരു പഴയ ഫോട്ടോയില്‍ .. അതില്‍ മാറാലകള്‍ വന്നു മറയ്ക്കരുതേ എന്നുമാത്രം കണ്ണാടിയുടെ പ്രാര്‍ത്ഥന!
